Over Matka
Palliatieve zorg in de provincie
Groningen en Noord Drenthe
Gewoon vrijblijvend de mogelijkheden bespreken voor een uitvaart.
Bel mij gerust.
Ik maak graag tijd voor u.
Over Matka Palliatief
Ik vind “het recht om te sterven” een belangrijk recht. Ik bedoel daarmee dat we soms moeten stoppen met (medische) handelingen in de laatste levensfase. Ook doel ik hiermee op de eindigheid van het leven. De dood, de enige zekerheid die ons is gegeven. Tja, over 150 jaar zijn wij allemaal dood. Leuk of niet, er is geen speld tussen te krijgen. Het houdt een keer op…
Bijna iedereen hoopt op een lang leven. Maar het gaat niet om hoe lang, maar hoe mooi je leven is. Waarbij ik de term “alles uit het leven halen” absurd vindt. Want, wat zit er dan in dat leven? Hoe weet je of je ‘alles’ eruit haalt? En wat is alles? En door “alles eruit te halen”, worden we daar gelukkig van?
Zorg en aandacht, dat vind ik belangrijk. Het mooiste wat je iemand kan geven? Weet u wat dat is?
Het is tijd. Geef iemand tijd. Tijd, zonder op de klok (of je telefoon) te letten.
Tijdens de palliatieve fase zijn zorg en aandacht (= tijd) belangrijk. Ik vind dit het belangrijkste tijdens ons leven. Het hedendaagse leven dat bol staat van snelheid en sociale media, maar échte zorg en aandacht, dat ontbreekt vaak.
Mijn jeugd stond in het teken van angst. Angst voor van alles, ook angst voor de dood. Ik wilde graag in de zorg werken. Maar daar was (in jaren ’80) werkloosheid en zo koos ik voor ‘zekerheid’: ik ging naar de MEAO. Eerst werkte ik op kantoor als verzekeringsadviseur en later als financieel adviseur in de buitendienst. Bijna twintig jaren in de financiële dienstverlening, totdat in 2011 de crisis kwam: ik raakte mijn baan kwijt, maar ik zag het als een kans om te gaan doen wat ik vroeger graag wilde: ik ging in de zorg werken.
Ik ben gestart bij het Thomashuis, werken met verstandelijk gehandicapten, een fijne en mooie plek. Ik kon stage in Finland lopen, voor mij een levens veranderende ervaring. Ik vond het land zo mooi, zo rustig – kalmerend, dat ik een jaar later naar Finland verhuisd ben. Een jaar lang taalles, maar nog steeds begreep ik er weinig van. Maar itsenäisyyspäivä kan ik goed uitspreken.
Tijdens dit Finse avontuur was de vriend van mijn moeder ongeneeslijk ziek geworden.
Ik keerde terug naar Nederland en ontmoette Suzanne, nu mijn vrouw. De dag na onze eerste ontmoeting kreeg ik een ongeluk, ik viel op mijn hoofd. Zes weken later lag ik weer in de ambulance, ik was weer op mijn hoofd gevallen. Door beide ongelukken hield ik enkele jaren ernstige klachten over, vermoeidheid en verwardheid.
Maar ondanks de klappen op mijn hoofd, trof cupido mij in mijn hart. Suzanne en ik hadden beide ons hele leven een grote kinderwens. Naast de liefde, kwam die wens uit en nog datzelfde jaar werd onze dochter Carmen geboren. Cupido had er zin in, want 28 maanden na onze eerste ontmoeting was met dochter Anne, ons gezin compleet. Helaas kwam Willy 4 maanden na de geboorte van Carmen te overlijden. Zijn palliatieve fase, twee jaar lang, heb ik van dichtbij mee mogen maken.
Ik ben weer gaan werken met verstandelijk gehandicapten. En ik heb de opleiding verzorgende-ig gedaan. Met plezier en toewijding heb ik gewerkt bij meerdere teams van Buurtzorg. Daarna via Medical op veel plekken in verpleeghuizen en de thuiszorg. Tevens heb ik gewerkt op een corona-afdeling. In mijn werk heb ik veel te maken gehad met mensen in hun laatste levensfase. Ik heb mensen begeleid in deze fase. Hierbij vond ik het persoonlijk contact het belangrijkste. De regels, zoals soms iemand niet op een po-stoel mogen laten zitten, maar de cliënt moest op bed de behoefte doen, want arbo-regels, die regels raakten mij.
Ik mistte de mens en de menselijkheid, de mens in zijn laatste levensdagen die graag even wilde zitten om te plassen. De angst voor de dood, zowel bij cliënt en familie (zelfs bij collega’s) waren veel aanwezig, die angst had ik graag omgezet in antwoorden. Antwoorden die mensen en hun nabestaanden wellicht een kalmer sterven hadden kunnen geven.
Het “recht op sterven” vind ik belangrijk. Waarbij ik vooral hoop dat iedereen de kans krijgt om vredig thuis te sterven. Thuis, waar men heeft geleefd, daar ook het leven eindigen, als het kan.
En het “recht om te sterven” waarbij het op den duur genoeg is met medische handelingen. Ik heb terminale cliënten een griepprik zien krijgen. Ik heb iemand zijn hand vast willen houden, die stervende was. Terwijl de verpleegkundigen aan bellen waren met de arts, het zuurstofgehalte en ontstekingswaardes wilden meten. Met z’n drieën stonden ze in de deuropening. Deze meneer (90), zijn vrouw had afscheid genomen, ze wilde niet in de nacht gebeld worden. Mijn collega’s stonden te overleggen, op 4 meter afstand van meneer. Ik wilde alleen maar zijn hand vasthouden. Maar van mijn collega moest ik terug naar de client waar ik bezig was… ze bleven bellen, en meneer, hij overleed in alle hectiek.
Het “recht om te sterven” noem ik het, waarbij de zorg eruit bestaat om er te zijn, om bij iemand te zijn. Ook dat is zorg, menselijke zorg.
Nu ben ik uitvaartverzorger, ik regel alles na de dood. Maar, ik wil graag iets doen met mijn kennis en ervaringen over de palliatieve fase. Of de oorzaak ziekte of ouderdom is, soms weten dat de laatste reis is aangebroken. Matka is een Fins woord, het betekent “reis”. Mijn reis heeft mij op dit punt gebracht en ik wil graag mensen bijstaan in hun laatste reis. Voor een vrijblijvende kennismaking, bel mij gerust.
Hyvä matka (goede reis),
Ricardo
- Maak kennis
- Kijk of het 'klikt'
- Bespreek wensen
- Schep rust en ruimte
- Geheel vrijblijvend
Op dit moment hulp nodig?
Ik sta voor je klaar!
- Maak kennis
- Kijk of het 'klikt'
- Bespreek wensen
- Schep rust en ruimte
- Geheel vrijblijvend
Op dit moment hulp nodig?
Ik sta voor je klaar!